PANTAÐ BLOGG

Já, ég er blogg-crazy í kvöld. Þriðja bloggið mitt.

Hvað fannst mér um þetta námskeið.

Til að byrja með, eða svona áður en þetta byrjaði var ég sjúklega pirruð yfir því að vera í skólanum til 5 á miðvikudögum. En ég var fljót að sætta mig við það. Get ekki sagt að ég hafi haft einhverjar svaka væntingar til námskeiðisins, þ.e.a.s. ég vissi eiginlega ekki neitt um þetta því ég skráði mig upphaflega í ítölsku sem var síðan ekki kennd og kvikmyndagerð var varaval hjá mér - sem ég man reyndar ekki eftir að hafa pælt mikið í.

EN

Mér er samt búið að finnast þetta æðislega gaman og ég er búin að kynnast fólki sem ég hefði eflaust ekki kynnst annars. Búin að fá að sjá myndir og heyra hvað leikstjórum þeirra fannst um þær og gerð þeirra og fór að pæla aðeins meira í hlutum eins og ferlinu að búa til mynd.
Því þetta er mega ferli.

Fannst áhugavert að læra um notkun myndavélarinnar og allskonar svona og maraþonmyndin lagðist heldur betur vel í mig.
Sérstaklega eftir að við áttuðum okkur á því að við höfðum lagt alveg mjög mikla vinnu í hana miðað við suma og fengum svo góða einkunn. Ég btw hélt að þú - Siggi - værir að hæðast að mér þegar þú sagðir að ég hefði sýnt stórleik.
Hló samt bara að því.

Kannski ég á framtíð fyrir mér í kvikmyndaiðnaðinum, hver veit!

Mér fannst æðislega gaman að búa til myndina og bara myndirnar yfir höfuð og oft fínt að eyða einum degi vikunnar í að sitja á ógeðslega ömurlegum stólum til að horfa á myndir.
Vona að þú reddir e-m púðum fyrir næsta ár eða færir þetta í kennslustofu.
Þetta var fáránlega vont fyrir bakið!

Ég hefði eiginlega viljað búa til fleiri myndir, jafnvel eitthvað svona föndur. Mjög stuttar playmo-kallamyndir eða eitthvað.
Og eins mikið skemmtilegt og mér fannst að gera heimildarmyndina okkar, og ég veit að við eyddum alveg fáránlega miklum tíma í hana, þá finnst mér heimildarmyndargerðin vera soldið dodgy því það getur farið svo rosalega mikill tími í hana og mikið vesen.

Frekar en að læra frekar bara um heimildarmyndir, horfa á einhverjar góðar, eins og við gerðum og gera fleiri myndir sem snúast út á sköpunargáfu.
Það er kannski bara ég.
Mig langar nefnilega svo fáránlega mikið að gera þessa fokking stuttmynd sem á að vera lokaverkefni en við erum bara í svo mikilli tímaþröng öll eitthvað.
Eiginlega ekkert hægt að gera.
Ég gæti svosem dundað mér við að búa til stopmotion playmokallamynd en ég nenni því eiginlega ekki þegar ég er að reyna að læra fyrir próf.

Einn af göllunum líka er, finnst mér, að við erum alveg fáránlega mörg á þessu námskeiði og það er ein myndavél og ein klippitölva (bjargaði okkur að Doddi á ofur-tölvu með forritinu) og það getur skapað vandamál þegar það þarf að púsla saman dögum og svona.

Væri alveg osom ef það væru margar myndavélar!!! - Ég læt mig dreyma!

En já
svo eitt með bloggin.
Mér finnst að það ættu að vera stig fyrir komment á blogg og að ég hefði átt að fá 10 stig fyrir að fá komment frá Sjón. Ég meina what up! Tvö komment frá celeb.

Annars þá finnst mér líka oft eins og að ef ég blogga eitt blogg um tvær myndir þá sé ég að fá færri stig en ef ég myndi hafa þetta í tveim bloggum. Kannski bara ég.

Má alveg taka þetta til athugunar.

Svo finnst mér að það ætti ekki að vera stúdentspróf í þessu fagi.
Frekar símat. Veit samt að þetta átti að vera þannig upphaflega, right?
En bara svona, mín skoðun. Erfitt að prófa í þessu!

Allavega.
Þetta er alveg búið að vera mjög finn áfangi, hata ekki bíómyndir, hata ekki blogg og hata ekki sköpunargleði.
Ýmislegt sem má laga en annars bara nokkuð gott, fínt að taka smá tilbreytingu frá sífelldum latínulestri og þessháttar leiðindum.

-Miriam

Inglorious Basterds

Þessi færsla verður væntanlega lengri en hin.
Og sú seinni þar sem ég vegsama kynþokka Daníel Bruhls. Hann er svo hot! Talar öll þessi tungumál og e-ð!

Anyway.
Byrjum á byrjuninni. Kaflaskipt, klassískur Quintin Tarantino. Var annars lítið að pæla í honum þar sem ég var að sjá þessa mynd í fyrsta sinn og búin að byggja upp þvílíkar væntingar.

Fannst byrjunin mjög flott og gamaldags, gaman að sjá nöfnin áður en myndin byrjaði, svona eins og í gamla daga. Gamalt er gott. Fann strax á mér hvernig fyrsta atriðið myndi enda þegar Hans Landa (Christoph Waltz sem stóð sig fááránlega vel. Ótrúlega flottur leikur!) mætti á franska sveitabýlið. Setti mjög tóninn fyrir mynd sem átti eftir að vera stórgóð.

Fannst í sannleika sagt leikararnir allir frábærir, meira segja Brad Pitt sem ég er yfirleitt ekki mikill aðdáandi af, sýnir stórglæsilegan leik. Kunni vel að meta þekkt andlit eins og Diane Kruger, Eli Roth og auðvitað Daniel Bruhl og hún Mélanie Laurent í hlutverki Shoshönnu var frábær. Myndin byggist í kringum Operation Kino sem snýst um að drepa alla helstu leiðtoga nasista þegar þeir eru á sama stað, við frumsýningu myndar sem persóna Daniel Bruhls lék í um afrek sjálfs síns. Aðdragandinn að Operation Kino snerist aðallega um plön Shoshönnu um að kveikja í kvikmyndahúsinu og plön bastarðanna að sprengja það í loft upp. Voru tvö atriði sem snerust aðallega um það, planið þeirra Shoshönnu og svarta aðstoðarmannsins að bæta við myndbút og kveikja svo í gömlum filmum.

• Fannst myndin skemmtilega brotin upp með fræðslubútnum um filmur og hversu hratt þær fuðra upp. Gaman líka útaf við höfum verði að læra um þær.
• Fannst líka ótrúlega flott það sem þau bættu við myndina. Þar sem hún talar niður til nasistanna og biður þá um að minnast andlits gyðingsins sem er að fara að drepa þau.
  

Og svo var það langa atriðið á kránni þar sem þeir áttu að hitta frk. Von Hammersmark til að fá upplýsingar frá henni en svo fór allt til fjandans vegna þess að einhver nasistagrey voru að halda upp á fæðingu barns eins þeirra og eru alltaf að skipta sér af.
Myndin er augljóslega þaulúthugsuð, ég fattaði engan veginn þetta með puttana fyrr en Von Hammersmark útskýrði hvernig þýski foringinn hefði fattað að Wilhelm Wicki var breskur en ekki þýskur.
Varð sjúklega pirruð á Hans Landa þegar hann fann skóna hennar Von Hammersmark og notaði þá svo til að tengja hana við staðinn. Ég varð reyndar mjög hissa í endann þegar hann biður um grið og vill fá að flytja til Bandaríkjanna. Það kom mér mjög á óvart, bjóst einhvern veginn ekki við því að hann myndi standa við sinn hluta samningsins og skjóta Aldo og Smithson þegar þeir voru handjárnaðir.
En svo voru það þeir sem sviku samninginn. Ekki að ég hafi orðið eitthvað sár útaf því.

Annars að aðalatriði myndarinnar. Daniel Bruhl. Djók. Operation Kino. Mjög erfitt að taka eitthvað mark á Aldo sem Ítala með þennan stífa suðurríkja hreim. Ótrúlega fyndið samt. Hinir tveir, Omar og Eli, voru alveg trúlegir, töluðu alveg ágætis ítölsku.

• Þessi mynd var náttúrulega algjört æði fyrir manneskju sem vill að fólk tali sitt tungumál í bíómyndum. Fannst það frábært. Algjört tungumálarúnk í gangi, falleg franska, karlmannleg þýska; Málabrautar-Miriam fannst það osom.

Ég bjóst eiginlega við því að Operation Kino myndi fara úrskeiðis, enda gerði hún það á einhvern hátt - þar sem Shoshanna og Frederick Zoller drepa hvort annað, þá var ég eitthvað "bíddu, náði hún að setja myndina í gang, ó mæ god hvað gerist núna"

• Ég sensaði annars ótrúlega mikla strauma á milli þeirra og vil meina að ef þetta stríð hefði ekki verið, foreldrar hennar ekki drepnir af nasistum, þá hefði ég viljað trúa því að þau hefðu bara verið happy couple. - Þó svo að hún virðist hafa verið eitthvað að dúlla sér með svarta gæjanum, Jacky.

Og svo auðvitað er Von Hammersmark drepin af Hans Landa og Aldo handsamaður af honum líka. Veit reyndar ekki alveg hvað Smithson var að gera þegar hann var handsamaður, náði því ekki. En hann var allavega þarna, eflaust búinn að vera að hjálpa til.
Svo náttúrulega fer allt eiginlega í gang í einu, myndin breytist í mynd Shoshönnu, allir fá sjokk, Jacky kveikir í filmunum, Omar og Eli byrja að skjóta Goebbles og Hitler til fjandans og líka allt fólkið og svo... svoooo springa sprengjurnar.
Þannig að þeir lifa ekki af heldur. Hefði nú alveg verið til í að seinni heimsstyrjöldin hefði bara endað svona.

Aðrir hlutir sem mér fannst góðir við myndina:

• Hún var alvörugefin en samt fyndin. Ekki hægt að gera grínmynd um þetta efni nema hún sé alvörugefin líka. Kunni vel að meta.
• Fötin og leikmyndin. Kunni mjög vel að meta.
• Daniel Bruhl að tala frönsku. Kunni vel að meta.
  
• Leikararnir trúlegir og meira segja Martin Wuttke soldið líkur Hitler. Reyndar á frekar kómískan hátt.
• Pælingin með að merkja nasista með hakakrossöri sem þeir geta aldrei tekið af sér.
• Persónusköpunin: The Bear Jew og aðrir eftirminnilegir karakterar sem mér fannst mjög gaman að.

Fannst reyndar leitt að allir bastarðarnir hefðu dáið nema Aldo og Smithson en það þarf náttúrulega að fórna sér fyrir málstaðinn.

Án efa ein af betri myndum sem ég hef séð og ég ætla klárlega að horfa á hana aftur, jafnvel eignast hana.

-Miriam

ps. Daniel Bruhl, ich liebe dich!

Kóngavegur

Örstutt blogg um Kóngaveg og fyrra bloggið af tveimur þar sem ég lofsama kynþokka Daníels Bruhls.

Jæja.
Ég sá Trailerinn af Kóngavegi og var svona, jah.. mjeh. en ákvað samt að fara á hana.
Eftir á að hyggja sé ég soldið eftir þessum 1200 krónum sem ég borgaði fyrir myndina. Hún var allt í lagi og eiginlega ekkert meira en það. Mér fannst hugmyndin nefnilega vera ágæt, eins óreiðukennd og hún var en oftast fannst mér vanta eitthvað aaaðeins upp á að hún hefði getað orðið mun betri en hún var.
Fannst allt í lagi líka að fá leikstjórann í heimsókn og áhugavert að heyra aðeins um störf hennar þó hún hafi ekki talað nærri eins mikið um myndina og flestir sem hafa komið.

Nenni eiginlega ekki að hafa þetta lengra.
Þetta var góð skemmtun, hefði samt eflaust kunnað að meta hana meira ef ég hefði horft á hana heima hjá mér á Rúv með snakk og kók en að hafa borgað mig inná hana.

Ágætis skemmtun.
Fín mynd.
Daníel Bruhl var heitur.
Hefði viljað hann í hverju einasta atriði.

Annars, þá hefði myndin hækkað um trilljón í gæðum ef dansinn hefði verið með.
My opinion!

-Miriam

The Good Heart

Um daginn (as in fyrir frekar löngu) fórum við í bíó að sjá The Good Heart.
Ég vissi ótrúlega lítið um þessa mynd, man að þegar ég heyrði af henni fyrst þá áttaði ég mig ekki einu sinni á því að hún væri eftir Íslending.

Það fyrsta sem ég tók eftir var það hversu dökkir og drungalegir litirnir í henni voru. Ég er mjög litrík manneskja og finnst alltaf voða gaman þegar hlutir eru litrikir og skemmtilegir.
Oft virka dökkir litir á mig þannig að ég verð þreytt og á erfitt með að fylgjast með. Alls ekki alltaf. Alls ekki. En oft.
Gerði það reyndar ekki á The Good Heart.
Mér fannst nefnilega gaman að sjá breytinguna á því að vera í dökka og drungalega barnum og fara svo yfir til Karabískahafsins þegar Jacques var búinn að fá hjartað og leið vel og þá var allt svo bjart og happy.

Eflaust engin pæling á bakvið þetta, en litir hafa alltaf mikil áhrif á mig.

Allavega, mér fannst leikurinn góður, ég þoldi reynar ekki gelluna. Áttaði mig ekki á því fyrst hvort hún væri semi-þroskaheft eða hvort hún átti að vera frönsk.
Svo reyndar komst ég að því að gellan sem leikur April, Isild de Besco, er frönsk.
Greyið hún að hljóma soldið þroskaheft.
Hún bara fór í taugarnar á mér. En, eftir að við töluðum við Dag Kára þá var ég alveg sammála því að hún átti að vera þarna og að hún hefði ekki átt að fá meiri athygli.
Enda mikið klippt út af henni.

Mér fannst eitt lýti vera á myndinni. Sem betur fer var það mjög snemma í henni. Dauði kötturinn, ég skil alveg þetta með að drepa köttinn en hann var bara svo ótrúlega óraunverulegur að maður datt í svona brúðuleikaragírinn.
Á soldið brútal sick hátt.

Það sem ég er að reyna að segja er að hann var svo óraunverulegur að allt sem átti að heita raunverulegt við myndina hvarf og maður fór úr þetta gæti verið raunverlegt í að hugsa vá hvað þetta er mikið feik!

En sem betur fer var ekta gæs notuð. Ég reyndar í sakleysi mínu hugsaði "æ nei það verður keyrt á gæsina!!" þegar hann hleypur á eftir henni í annað skiptið. Úps.

Annars þá fannst mér myndin góð og Jacques og Lucas skemmtilegir karakterar. Eða, skemmtilegir as in áhugaverðir. Naut þess mikið að horfa á þá kynnast og breytast. Svo voru allir karakterarnir á barnum í miklu uppáhaldi. Þeir gætu þessvegna verið efni í heila mynd. Mjög skemmtilegt að nota spunann þarna, fannst það alveg virka.

Ég gæti alveg hugsað mér að horfa á þessa mynd aftur - sérstaklega til að taka eftir ýmsum smáatriðum. Og sjá árekstraratriðið aftur (shit!).

-Miriam

Schindler's List

Um daginn var ég veik heima hjá mér og allt í volli og sá frétt á visi.is um að síðasta eintakið af lista Schindlers væri nú á uppboði.
Þá fékk ég skyndilega hugdettu.
Nei, ég ákvað ekki að bjóða einhverjar milljónir í listann, heldur ákvað ég að horfa á myndina. Af því að ég hafði aldrei séð hana.
Ótrúlegt en satt.

Og ég byrjaði að horfa, í ágætum gæðum á internetinu. Á meðan ég beið eftir að myndin bufferaðist þá googlaði ég allan fjandann um þennan lista, Oscar Schindler og fólkið sem var á honum. Komst að því að tvær gells sem hétu Miriam voru á listanum. Beat that Íslendingar!

Segi svona.

Allavega,
hef alltaf heyrt góða hluti um þessa mynd, að hún sé einhver besta mynd í geimi.
Og mér finnst það.

Ég elskaði að hún væri svarthvít, hjálpaði algjörlega upp á trúverðugleika myndarinnar.
Annars þá fannst mér hún ótrúlega vel leikin, Ben Kingsley náttúrulega einn af mínum uppáhalds og svo var Liam Neeson alveg fáránlega góður sem Oscar Schindler.
Hún er sennilega ein af fáum myndum sem ég fyrirgef fyrir að vera á ensku - yfirleitt finnst mér náttúrulega ótrúlega asnalegt þegar fólk talar ensku með þessum og hinum hreim en það sem var að gerast í myndinni og umgjörðin og allt varð til þess að ég pældi ekki í því. Reyndar er myndin á þýsku og pólsku líka, og eitthvað á hebresku en Spielberg ákvað að hafa hana á ensku líka svo dramatíkin næði í gegn - hann vildi ekki að fólk hefði ástæðu til að horfa af því sem var að gerast á skjánum og á texta.

Mjög skiljanlegt. Fær stórt kúdos frá mér fyrir það.

Þetta er einhver átakanlegasta mynd sem ég hef séð á ævinni. Birtir svo lifandi mynd af þessum atburðum, þegar nasistarnir eru að hreinsa úr gettóinu og fólk er að fela sig í veggjum húsanna og í húsgögnum var eitthvað það hræðilegasta sem ég veit um. Svo æða þeir um og skjóta bara í veggi og hvað sem er. Engin von.

Get einmitt ímyndað mér að þetta hafi verið nákvæmlega eins og þetta var í alvöru (enda byggt á frásögnum þeirra sem lifðu af)

Litla stelpan í rauðu kápunni er líka fáránlega epískt atriði, hefði viljað trúa því að hún myndi lifa af. Las mér einmitt til um þetta og þetta var víst byggt á sannsögulegum atburðum en einn af þeim sem Oscar bjargaði hafði séð litla stelpu í bleikri kápu hlaupa í ringulreiðinni án þess að neinn tæki eftir henni en var svo drepin af nasistum beint fyrir framan hann.
Stelpan í rauðu kápunni er eitt af fáum atriðum í myndinni sem eru í lit, en hin eru kertin í byrjun og enda myndar. Kertin í byrjuninni brenna út og samkvæmt því sem ég las einhverstaðar þá sagði Spielberg að reykurinn táknaði ösku brennandi líkanna í útrýmingarbúðunum en í endann loga kerti sem eiga að tákna von.
Mér finnst þetta rosalega flott pæling.

Ég er ótrúlega heilluð af þessari mynd.
Ætla að horfa á hana sem fyrst aftur, sennilega með það í huga líka að taka betur eftir öllum smáatriðunum sem ég er búin að lesa um síðan ég sá hana.
Ætla svo að fara að horfa á The Pianist bráðum.

-Miriam

Paprika Island

Eða svona.

Paprika

Jæja, ég lét fokka algjörlega upp í heilanum á mér á miðvikudaginn þegar við horfðum á Paprika. Jesús minn góður.
Skemmtileg mynd, var ótrúlega heilluð af því hversu vel hún var gerð. Oft sem mér fannst bakgrunnurinn svo raunverulegur, þó að fólkið væri augljóslega teiknað, að ég trúði varla að þetta væri teiknimynd.

Eitt af uppáhalds atriðunum mínum er sennilega þegar hann er að hlaupa eftir ganginum og gólfið beyglast svona undir hann, úff hvað ég kannaðist við að hafa dreymt eitthvað þvíumlíkt.

Annars þá náði þessi mynd sennilega markmiði sínu, ég var virkilega mikið bara hvað í andsk..? við að horfa á hana.

Í fyrsta sinn í kvikó sem ég sofna í smá stund, dottaði, viðurkenni það - þar sem ég sofna eiginlega aldrei í skólanum - og þegar ég vakna þá er myndin ennþá alveg jafn mikið rugl og ég held að ég hefði ekki skilið hana meira ef ég hefði verið vakandi allan tímann.

En gott consept. Er eiginlega - eins og sést á þessari færslu - mjög ringluð varðandi álit mitt á myndinni. En ætli það sé ekki pínu tilgangurinn.

Að verða ringlaður? Fokking Paprika!


Shutter Island

Svo hef ég ætlað að blogga um Shutter Island lengi, kannski bara tilvalið að blogga um hana hérna með Papriku þar sem hún ruglaði líka pínu í hausnum á mér.

Er hann geðveikur? Eru þeir vondir? Er hann heilbrigður? Hvað er að gerast! AAAAAAAA!

Mér finnst öll umgjörð myndarinnar æðisleg.

Landslagið, tímabilið, vitnanirnar í seinni heimsstyrjöld (ó já, ég er með pervertískan* áhuga á WW2) - þetta er allt svo vel gert að ég hugsaði aldrei "pff feik!"

Eitt reyndar, hún hafði ekki þau áhrif á mig að ég væri að horfa á actual events - eins og mér leið þegar ég horfði á Anne Frank, the Whole Story - heldur gerði ég mér alveg grein fyrir því að ég var að horfa á bíómynd. Semsagt, hún fangaði mig ekki eins mikið og hin átakanlega saga Önnu - enda ég kannski tengdari þeirri sögu en þessari.

Mér fannst Leonardo standa sig frábærlega, hafði ótrúlega mikla samúð með honum. Hataði karakter Ben Kingsleys þangað til í endann, þó ég reyndar verði að segja að ég eeeeelska Ben Kingsley. Einn af mínum uppáhalds, og ótrúlegt en satt þá er það vegna hæfileika, ekki kynþokka. Reyndar fór eiginkonukarakterinn fáŕánlega mikið í taugarnar á mér, en svo í endann þá meikaði hún sens svo ég fyrirgaf henni það.

En já, þessi mynd fokkaði mér verulega upp - sem var eflaust markmið hennar. Þegar plottið kom í ljós í endann var ég bara HAAA? NEEEEEI WTH! og svo var ég í smá sjokki alla leiðina út í bíl hugsandi "ég trúi ekki að þetta hafi verið svona.."

Svo velti maður fyrir sér hvort hann hefði í raun verið heilbrigður, en þeir platað hann og við öll sannfærst líka. Ekki skrítið að þessi mynd sé með 8.1 í einkunn á IMDb.

Hún fengi svona hátt frá mér allavega líka.

-Miriam

*þegar ég segi pervertískan þá meina ég bara mjög mikinn áhuga.

Léon, the Professional

Rólegt föstudagskvöld eftir fáránlega brútal viku og myndin sem varð fyrir valinu var myndin Léon, The Professional.
Hafði aldrei heyrt um þessa mynd, viðurkenni það - skömmustuleg, og var því algjörlega ómeðvituð um hvað hún snerist.

Hún er semsagt um hinn ítalska Léon (Jean Reno - einn af mínum uppáhalds) sem er leigumorðingi og er fáránlega fær í því sem hann gerir. Líf hans er vanafast og er endalaus rútína aftur og aftur. Hann sefur alltaf sitjandi, með annað augað opið og drekkur bara mjólk. Sjúklega harður gæji. Og svo er hann alltaf með svona John Lennon-gleraugu. Snilld.

EN síðan einn daginn bjargar hann lífi stúlkunnar Mathildu (Natalie Portman - myndin sem kom henni á stjörnuhimininn) sem býr í blokkinni og eftir það verður ekki aftur snúið. Hann kennir henni, að hennar eigin ósk, að verða leigumorðingi þar sem hún vill hefna fyrir dauða litla bróður síns.
Myndin er sjúklega spennandi, hjartnæm og átakanleg í senn og ekki skrítið að hún sé nr. 34 af topp 250 myndunum á imdb.com

Samband Léon og Mathilda er örlítið skrítið þar sem hún segist vera 18 ára þegar hún er í rauninni 12 ára og heldur því fram að hún elski Léon, sem hefur ekki elskað neina manneskju síðan hann var 18 ára sjálfur. Þau eru því bæði hálfbrenglaðir karakterar og kannski þessvegna sem þau finna huggun í hvoru öðru.

Leikurinn í myndinni er stórgóður og Léon virðist vera ultimate glæpamaður miðað við hversu lúmskur hann er. Eitt sem ég fattaði mjög seint var að "vondi kallinn" í myndinni er í rauninni, spillt lögga. Þ.e. hann stundar eiturlyfjaviðskipti en er í rauninni með allan lögregluflotann undir sinni stjórn ef hann þarf á honum að halda.

En ég er mjög ánægð með að hafa séð þessa mynd, fannst hún alveg frábær.
Mæli eindregið með henni,
stórgóð!

-Miriam